حوزه/ امروزه نه تنها زبان انگلیسی زبان مادری یا زبان دوم جمعیت قابل توجهی از مردم دنیا است بلکه تقریبا تحصیل کردگان همه کشور های دنیا زبان انگلیسی را می فهمند. اما مراکز دینی بین المللی ما بعد از گذشت چند دهه از انقلاب اسلامی، منشورات قابل توجهی به زبان های اروپایی و خصوصا انگلیسی ندارند. این فقط یکی از چند مصیبت است.
حجت الاسلام محمدرضا پی سپار در یادداشتی آورده است: از حضرت امیر المومنین (ع)سوال کردند: فاصله بین آسمان و زمین چقدر است؟ «کَمْ بَیْنَ الْأَرْضِ وَ السَّمَاء»؟ حضرت دو جمله فرمود: «مَدُّ الْبَصَرِ وَ دَعْوَةُ الْمَظْلُوم»؛ یعنی اگر آسمان ظاهر را سؤال می‌کنی به اندازه دید چشم. اگر آسمان باطن را سؤال می‌کنید به اندازه یک آه مظلوم!
درباره جهانی و بین المللی شدن فعالیت های حوزه و نهاد های دینی سفارش های متعدد و مکرری از امام راحل (ره) و مقام معظم رهبری زید عزه رسیده است.
امام خمینی (ره) فرمود: فیضیه و دانشگاه ما باید یک دانشگاه و یک فیضیه باشد برای همه دنیا، تبلیغ برای همه دنیا، برای همه کشور های عالم.
مقام معظم رهبری در جمع طلاب و فضلای حوزه علمیه قم فرمود: شما باید دنیایی را سیراب کنید حوزه نمی تواند کنار بماند.
مدیر محترم حوزه علمیه آیت الله اعرافی نیز در بازگشت از سفر اروپایی و خصوصا دیدار با پاپ فرانسیس … فرمود: حوزه باید جهانی فکر کند….
امروزه در بین نهاد های دینی در ایران، مجامع، موسسات و معاونت های متعددی وجود دارند که عنوان جهانی یا بین المللی را در نام خود با طمطراق همراه کرده اند و از این نظر به خود مباهات میکنند. اگر از نهاد های فوق بپرسیم این جهانی که از آن نام می برید تا کجاست؟ جواب طبیعی این است که جهان آنها تا جایی که مخاطب دارند و بر اساس نیاز آنها تولید محتوا می کنند. اما وقتی به منشورات و سایت بعضی از همین مجامع و موسسات به اصطلاح جهانی و بین المللی که از عمر بعضی از آنها چند دهه می گذرد نگاه میکنیم عموما به زبان فارسی و حداکثر به زبان عربی ارائه شده اند. یعنی جهان و مللی که اینها از آن دم می زنند جز ایران و نهایتا کشور های عربی بیش نیست. به عبارت دیگر اصلا مردم اروپا، آمریکا و استرالیا و سایر بخش های دنیا مخاطبین اینها نیستند و برایشان برنامه ای ندارند.
امروزه نه تنها زبان انگلیسی زبان مادری یا زبان دوم جمعیت قابل توجهی از مردم دنیا است، بلکه تقریبا تحصیل کردگان همه کشور های دنیا زبان انگلیسی را می فهمند. اما مراکز دینی بین المللی ما بعد از گذشت چند دهه از انقلاب اسلامی، منشورات قابل توجهی به زبان های اروپایی و خصوصا انگلیسی ندارند. این فقط یکی از چند مصیبت است.
مصیبت دیگر این است که هم اکنون تعداد کتاب هایی که در غرب در باره حوزه های مختلف علوم اسلامی مثل فقه، کلام، علوم قرانی و تاریخ اسلام و غیره توسط غربیان اعم از مسلمان و غیر مسلمانان نوشته و چاپ شده اند به ده ها میلیون می رسد. اگر چه این امر فی نفسه می تواند مطلوب باشد اما مصیبت آن در دو جا نمود پیدا می کند:
یکی در جایی که مردمی در دنیای غرب شوق و ظرفیت بسیاری را برای شنیدن ایده های اسلام از خود نشان می دهند و منبعی را جز کتاب های یاد شده برای سیراب کردن خود نمی بینند. در حالی که بسیاری از مطالب آنها از نظر علمای ما کاملا صحیح وبدون کج روی ارزیابی نمی شوند و نتیجه بعضی از آنها می تواند به انحرافات اساسی در دل های پاک عاشقان اسلام در آن نقاط منجر شود.
و دوم اینکه همانطور که درحال حاضر بسیاری از کتب غربیان درباره اسلام به عنوان منابع آموزشی و پژوهشی در دانشگاه های دنیا شناخته می شوند در سالهای پیش رو دیگر علمای ما از جامعه علمی دنیا کنار گذاشته شده و به فراموشی سپرده خواهند شد. یک مرتبه در تاریخ اسلام، علمای شیعه را کنار گذاشتند و ما را به عنوان رافضی از جرگه جامعه مسلمین بیرون راندند؛ این بار علما و فرهیختگان ما در کل جامعه علمی جهان که به زبانهای اروپایی و خصوصا انگلیسی نمود پیدا کرده است کنار گذاشته خواهند شد.
بنظر بایسته است که مدیر محترم حوزه های علمیه، مسئولین محترم معاونت بین الملل دفتر مقام معظم رهبری، حضرات محترمی که مسئول دادن مجوز به مراکز جهانی و بین المللی و هدایت آنها هستند گوش جان مدیران مراکز و نهاد های جهانی و بین المللی را به ندای “این تذهبون” نواخته و آنها را به تولیدات و منشورات علمی بیش از پیش به زبان های اروپایی و خصوصا انگلیسی ترغیب و هدایت کنند تا بار دیگر شاهد تکرار تاریخ نباشیم.
منبع: خبرگزاری رسمی حوزه
