مامان ماهایانا، شاعر اهل اندونزی تاکید دارد که حضور شاعران اندونزیایی در جشنواره بین‌المللی شعر فجر ضمن آغاز روابط ادبی دو کشور به توسعه شعر در اندونزی کمک می‌کند.
مامان ماهایانا، شاعر، نویسنده، منتقد، عضو شورای جامعه ادبی جاکارتا، از بنیانگذاران مرکز تمدن مالایی دانشگاه اندونزی، از بنیانگذاران انجمن موسیقی شعر اندونزی، بنیانگذار انجمن داستان کوتاه اندونزی و رئیس مؤسسه روز شعر در این کشور است که جایزه کتاب سال شعر در این کشور را اهدا می‌کند.
ماهایانا در پاسخ به این سوال که چقدر با شعر معاصر ایران آشنایی دارد و شناخت او از ادبیات ایران بیشتر از رهگذر کتاب بوده یا رسانه؟ گفت: در مقایسه با شعر معاصر ایران، بیشتر شاعران اندونزیایی با شعر شاعران کلاسیک ایران آشناترند. نام فردوسی، رودکی، حافظ، عطار، رومی، عمر خیام و سعدی برای شاعران اندونزیایی بیگانه نیست، حتی میان شاعران اندونزیایی – مسلمان یا غیر مسلمان – یک شوخی وجود دارد که اگر رومی را نشناسد، شاعر «واقعی» نیست. امیر حمزه که از سوی منتقد ادبی هانس باگوی یاسین (H.B. Jassin) به عنوان «ملک الشعرای نو» یاد می‌شود، در مورد ادبیات فارسی نوشته است که به گفته خودش عجم است.
وی درباره میزان آشنایی با شعر معاصر فارسی عنوان کرد: شعرهای زیادی از شاعران معاصر فارسی به اندونزیایی ترجمه نشده است؛ با این حال، شاعران ارشدی مانند عبدالهادی، سوتارجی کلزوم بحری، توفیق اسماعیل، مصطفی بیسری جدیدترین آثار فارسی را می‌خوانند. جامعه ادبی اندونزی با آثار جدیدترین شعرای فارسی از جمله داستان کوتاه و رمان فارسی آشنایی ندارند؛ بنابراین، ترجمه گنجینه‌های ادبی معاصر فارسی (شعر، داستان کوتاه و رمان) به اندونزیایی کمک مهمی به شعرای اندونزی خواهد کرد.
ماهایانا همچنین درباره تاثیر انقلاب اسلامی ایران بر روشنفکران اندونزیایی، اشاره کرد: مشاهده تاثیر انقلاب اسلامی ایران بر نسل جوان و روشنفکر اندونزی بسیار جالب است. نام آیت‌الله خمینی فوری بر سر زبان‌ها افتاد و میان همه اقشار مردم اندونزی کسی نبود که او را نشناسد. آیت‌الله خمینی (ره) به نماد انقلاب اسلامی تبدیل شد و عکس‌هایش در اتاق‌های شخصی و منازل اشخاص روی دیوارها رفت و به این عکس‌ها افتخار شد. در آن زمان شخصیت‌ها و نسل‌های جوان اندونزی متوجه شدند که وضعیت سیاسی اجتماعی ایران با شرایط سیاسی اندونزی بسیار متفاوت است؛ بنابراین، ایده انجام یک انقلاب در اندونزی همان‌طور که در ایران اتفاق افتاد، به‌سختی گسترش یافت. آنچه اتفاق افتاد تلاش برای بررسی حرکت اندیشه نوین اسلامی بود؛ بنابراین بسیاری از آثار علی شریعتی در دانشگاه‌ها و گروه‌های جوانان ترجمه و بحث می‌ش و با این پیشینه جای تعجب است که ادبیات معاصر فارسی تبدیل به یک گفتمان فرهنگی نشده است.
این شاعر و منتقد ادبی همچنین درباره میزان آشنایی خود با جشنواره‌ها و جوایز ادبی ایران، گفت: اطلاعات من از این جشنواره‌ها بسیار ناچیز است و شاید مشکل اصلی عدم تبلیغات یا اطلاع رسانی اصحاب رسانه ایران در کشور ما باشد. اطلاعات مربوط به این جشنواره‌ها که توسط برخی از فعالان ادبی از جمله عبدالهادی ارائه شد، در مقایسه با دیگر صداهای مربوط به جشنواره‌های مشابهی که در هلند، آلمان یا فرانسه برگزار شده، به اندازه کافی رسا و طنین انداز نبود. این در صورتی است که در اندونزی به تازگی تعداد جشنواره‌های شعر و همچنین محافل ادبی بسیار بیشتر از قبل شده است. اگر اخبار این جشنواره در اندونزی منتشر شود، مورد استقبال قرار خواهد گرفت. اگر به جشنواره‌ها یا فعالیت‌های ادبی (شعر) در مناطق مختلف اندونزی نگاه بشود، شور و شوق و روحیه برای جشن گرفتن آنها دلگرم‌‌کننده است. اگر به اشتیاق جامعه ادبی و آگاهی شهرداری و استانداری برای حمایت از این فعالیت توجه کنید، درمی‌یابید که ارائه اطلاعات گسترده درباره جشنواره شعر فجر می‌تواند برای جوامع ادبی اندونزی نیز الهام بخش باشد و حتی این جشنواره بدل به الگویی در کشور ما شود و ما نیز مشابه آن را برگزار کنیم.
ماهایانا همچنین درباره چگونگی برقراری ارتباط پویا میان مجامع ادبی ایران و اندونزی گفت: نهادهای فرهنگی مسئول در ایران می‌توانند از شاعران مناطق مختلف اندونزی برای حضور در جشنواره بین‌المللی شعر فجر دعوت کنند. به عنوان نمونه معمولا دولت محلی (شهرداری یا استانداری) در هزینه‌های حمل و نقل و اقامت شاعران اندونزیایی که به خارج از کشور اعزام می‌شوند، کمک می‌کند. ایده دیگر نیز تشکیل جلسات منظم شاعران ایرانی – اندونزیایی در جاکارتا و تهران است.
مامان ماهایانا، ادیب و شاعر اندونزیایی، در ۱۸ آگوست ۱۹۵۷ در شهر چیربون، استان جاوه غربی به دنیا آمد. نام وی به واسطه آثارش (شعر، نثر، مقاله و کتاب درسی مدارس) بسیار شناخته شده است. علاوه بر تدریس در دانشگاه، ماهایا از محققان سرشناس ادبیات در اندونزی و یکی از دریافت کنندگان جوایز افتخاری از رئیس جمهور سوسیلو بمبنگ یودهویونو سال ۲۰۰۵ است.
منبع: ایبنا
