«ادبيـات مقاومـت» در حـوزه روايـي آن بـه دليـل توفيـق در ايجـاد همـاهنگي مـتقن ذهنيــت بــا عينيــت و هــمگــوني احــساس و انديــشة راوي و مخاطــب، روايــتگيــر را بــه بازانديــشي و تلقّــي ديگرگــون از حقيقــت وامــي دارد؛ و بــا حركــت در طيــف معــاني و واژههـا و ايجـاد تقابـل در ارزشهـا، انديــشهـا و باورهـا، خواننـده را از واقعيـت موجــود بـه واقعيتـي پررنـگتـر مـيكـشاند و ديگربـاره حقـايق و واقعيـات را فرايـاد او مـي آورد و در نهايـت بـا تمركـز بـر شـعور يـا خردجمعـي (ذهـن برتـر يـا ناخودآگـاه ) و دسـتيـابي به رگه هايي از ذهنيت جمعي، روايتگير را به اوج شعور و آگاهي سوق ميدهد . «رمـان ارميـا» بـه عنـوان اثـري ارزشـمند در حـوزة ادبيـات مقاومـت، بـا بهـرهگيـري از بــن مايــه هـاي نمــادين، ايجــاد «لــذّت زيبــايي» از طريــق توصــيفهــاي برجــسته و جانــدار، رســتاخيز واژگــان (برجــستهســازي و تــشخّص كلامــي) در بــهكــارگيري تعــابير متفــاوت و ديگرگــون، جريــان ســي ال ذهــن (تــكگــويي درونــي ) و گفتگــو (ديــالوگ) در نيل به اثري فراگير و ماندگار توفيق يافته است . در ايــن گفتــار بـــا اســتفاده از شـــيوه تحليلــي – توصـــيفي، شــگردها و كاركردهـــاي روايتپردازي و تعابير نمادين در «رمان ارميا» مورد بررسي و تحليل قرار گرفته است.